Wat is fixatie bij ouderen?
Fysieke fixatie is elke handeling en elk gebruik van materiaal die de bewegingsvrijheid van een patiënt beperken. Alleen als de veiligheid in gedrang komt en de behandeling op geen enkele andere manier kan gegarandeerd worden, is het een aanvaardbare ‘minst slechte’ oplossing.
Kunnen vrijheidsbeperkende maatregelen ook negatieve gevolgen hebben voor de zorgvrager?
Vrijheidsbeperkende maatregelen kunnen heftig ingrijpen op het leven van de cliënt. Met name fixerende maatregelen die de bewegingsvrijheid van cli- enten beperken hebben veel negatieve gevolgen: meer onrust (verzet); meer gedragbeïnvloedende medicatie (psychofarmaca) om deze onrust weg te nemen.
Wat is de reden van fixatie?
De meest voorkomende reden om een patiënt te fixeren, is vallen. Natuurlijk moet men zo veel mogelijk vermijden dat patiënten vallen, maar het risico op vallen mag geen reden zijn om iemands vrijheid af te nemen.
Wat zijn de gevaren van fixatie?
6 Gevaren en risico’s bij fixatie De lichamelijke gevolgen variëren van een klein ongemak tot ernstige complicaties: – Bij langdurige fixatie kunnen doorligwonden ontstaan. – Het fixatiemateriaal kan allerlei wondjes veroorzaken. – Lichaamsdelen kunnen afgesnoerd worden.
Wat is dwangmaatregelen gericht op behandeling?
De werkgroep onderscheidt naar analogie met het onderscheid tussen dwangmaatregelen gericht op behandeling en dwangmaatregelen gericht op beveiliging, twee vormen van medicatie onder dwang. Deze vormen zijn: medicatie in geval van nood (en gevaar) gericht op beveiliging (noodmedicatie), of medicatie in geval van gevaar gericht op behandeling.
Wat zijn de dwangmiddelen?
Gezien het feit dat er redelijk veel dwangmiddelen kunnen worden toegepast in verschillende situaties, zijn ze in drie groepen onderverdeeld: Dwangmiddelen met betrekking tot personen; Dwangmiddelen met betrekking tot voorwerpen, gegevens en vorderingen; Dwangmiddelen met betrekking tot plaatsen.
Hoe kom je van een dwanggedachte af?
10 stappen om van een dwanggedachte af te komen. Maak een lijstje van de angsten die de dwanggedachte oproept, in volgorde van het minst naar het meest erg. Leg een ondoorzichtig stuk papier over de lijst en schuif het naar beneden. De blootstelling begint met de minst bedreigende angst en eindigt met de meest bedreigende.